Op Valentijn besloot de UEFA om Manchester City uit de Europese competities uit te sluiten. Het nieuws sloeg in als een bom. En het duurde niet lang voor het blinkende blazoen van Pep Guardiola meer en meer werd besmeurd.
Wie in de media wel vaker kritiek heeft op de club, is erg snel in zijn giftige pen gekropen. De fans van rivale clubs gingen ondertussen victorie kraaien. Een nogal dubbele vorm van schadenfreude overigens: enerzijds was er veel leedvermaak over de tegenslag van City, anderzijds ook een groot ongenoegen over de oorzaak ervan.
En het grote publiek? Dat verteerde het nieuws en herevalueerde zijn mening over het team dat tot dan toe met zoveel genialiteit het voetbal had weten domineren. City was een Ikarus van de morderne tijd geworden, was te dicht bij de zon gekomen en stortte neer.
Carabao Cup
Premier League
Community Shield
FA Cup#ManCity pic.twitter.com/kxj5Licstn
— Manchester City (@ManCity) March 2, 2020
Het oordeel van de UEFA had desastreus kunnen zijn voor de reputatie van City. Alles wat ze ooit hadden bereikt, leek onterecht in de vergeetput gesmeten te worden. Twee jaar van opeenvolgende Premier League-titels en andere sportprestaties gewoon weg, afgeschreven als een soort van aberratie.
Nee, ik overdrijf niet. In menig reactie op de UEFA-uitspraak werd de recente geschiedenis op een schandalige manier verwrongen. Het huidige succesverhaal van Liverpool werd daarbij toegedicht aan een zekere deugdelijkheid en uitmuntendheid, waarvan het beschaamde City ineens een flauw afkooksel zou zijn.
Blijkbaar vonden sommigen het geoorloofd de feiten te verdraaien nu Manchester City werd gestraft voor overtredingen op de regels van Financial Fair Play. Je zou denken dat zo’n straf alleen een morele impact zou hebben. Velen begonnen plots echter ook op het veld tekortkomingen bij de Citizens te vinden.
Tot aan de winterstop leed de ploeg ook nog eens zes nederlagen in de competitie. Hierdoor waren ze ongebruikelijk kwetsbaar en was het veel moeilijker om een antwoord te bieden op de niet aflatende kritiek. Door die nederlagen — en vooral ook de flauwe manier waarop ze zich hadden voorgedaan — geloven velen dat Guardiola ’s machtige creatie haar pluimen aan het verliezen is. Dat standpunt is legitiem genoeg om het niet zomaar van tafel te vegen, maar vooral ook om het verder te onderzoeken. Maar sommigen willen zich die moeite niet getroosten en vinden het een goede reden om een geweldige club gewoon meteen af te schrijven als een grootmacht van het verleden.
Hun visie is in de voorbije week echter helemaal onderuitgehaald. Eerst was er natuurlijk die enorme overwinning tegen Real Madrid, waarin de Citizens de Madrilenen een les in Champions League-voetbal gaven. Daarmee bewezen ze niet alleen opnieuw dat Pep Guardiola een vakkundig architect is, maar ook dat de band tussen club, spelers en fans sterker is dan ooit.
We dem boyz ♀️
@QNetOfficial
#ManCity pic.twitter.com/Wq34sMgJU4— Manchester City (@ManCity) March 1, 2020
En dan kwam dit weekend natuurlijk het succes in de finale van de Carabao Cup. Een spannende kamp tegen Aston Villa waarin de City zegevierden dankzij hun vastberadenheid en talent. Het is maar liefst de vijfde keer in zeven jaar dat een City-aanvoerder deze beker in de lucht mocht steken. Een kleine reminder dat de club die de laatste tijd zo werd besmeurd ook de club is die de sport één van de beste ploegen van de geschiedenis heeft gegeven. Een ploeg die de exploten van Liverpool en Manchester doet verbleken.
Ben ik aan het overdrijven? Nee, natuurlijk niet! De overwinning op Wembley dit weekend betekent dat City in eigen land nu acht van de laatste negen titels/trofeeën heeft gehaald. Een fantastische manier om de mond te snoeren van journalisten die met modder smijten en die hardnekkig blijven volhouden dat Jurgen Klopp de alleenheerser van het voetbal is. De realiteit is echter dat Liverpool op weg is om zijn eerste Premier League-titel in 30 jaar te halen en om een kwart van de titels te halen die City in de laatste tien jaar haalde.
Daarom wordt is het hoog tijd dat iedereen naar de feiten kijkt. Één van die feiten is dat Liverpool op zijn absolute hoogtepunt in de jaren 70 en 80 7 titels op 12 jaar pakte. Alex Ferguson won er met zijn Manchester United 4 op 7 jaar. En er zijn nog meer cijfers die de Etihad-dissers liever negeren: van de laatste 7 League Cup-winnaars wonnen er 5 nog een extra trofee in datzelfde seizoen. De recente opsteker zou City dus wel eens voldoende opgepompt kunnen hebben dat ze de FA Cup of zelfs de Champions League nog binnenhalen. Waarom ook niet? City heeft meer dan eens bewezen dat ze seriële winnaars zijn. Dus wie weet, een tweede treble misschien?
Het is niet uitgesloten dat we binnen een paar jaar op het seizoen 2019/20 terugblikken en inderdaad vaststellen dat City het de eerste maanden moeilijker dan normaal had. Wat vast staat, is dat we versteld zullen staan bij de apocalyptische nieuwskoppen die er ook nog eens de grote herrijzenis van Liverpool bijnemen.
Wat we vooral niet mogen vergeten is dat alleen prestaties in de geschiedenis verder leven, niet meningen. Geschiedenis droogt het gif op. En wij, wij zullen onze kleinkinderen vertellen dat we dit team, het bouwwerk van Guardiola, groot zagen worden en stand zagen houden.
