In de 21ste eeuw hebben we al enkele van de beste prestaties, grootste comebacks en meest epische momenten in de geschiedenis van de Champions League mogen meemaken. In de komende dagen blikt Jonathan Wilson terug op de vijf grootste wedstrijden tot hier toe. De beste plek om daarmee te beginnen? De finale tussen Guardiola’s Barcelona en Alex Fergusons Manchester United in het Stadio Olimpico, in Rome.
Enkele weken eerder, had Chelsea de mannen van Ferguson in de halve finale van de FA Cup verslagen en Uniteds hoop op een tweede treble weggenomen. Bij Barcelona lagen de kaarten anders, want in Guardiola’s eerste volledige seizoen stond de deur naar de treble nog wagenwijd open.
NR 5: Champions League finale 2009
Barcelona 2-0 Manchester United
Het gebeurt niet vaak dat je, terwijl je een wedstrijd kijkt, weet dat je geschiedenis meemaakt en dat voetbal vanaf dan nooit meer hetzelfde zal zijn. We wisten toen allemaal nog voor de finale begon dat Pep Guardiola’s Barcelona goed was, maar beseften lang niet hoe goed! En dat voor een coach wiens aanstelling niet zo lang daarvoor zo omstreden was. Wat hij in dat seizoen met Barcelona had gedaan was zonder meer buitengewoon. Hoe buitengewoon werd pas echt duidelijk in die finale in Rome.
Barça won de competitie en de Copa Del Rey in eigen land. En toch,… Toch had niemand echt door hoe goed ze wel waren. Dat ze in de halve finale van de Champions League voorbij Chelsea geraakten, is ietwat een mirakel te noemen met al de penalty’s die ze (niet allemaal terecht) tegen kregen. United, de titelverdediger, had op zijn beurt Arsenal uitgeschakeld in de halve finale. Darren Fetcher kreeg in de wedstrijd echter een rode kaart en zou de finale missen. Maar Barcelona stond er nog slechter voor: Abidal en Dani Alves waren geschorst en Rafael Márquez geblesseerd. Guardiola besloot daarop Sylvinho als linksachter te laten spelen, zette Carles Puyol op rechts en Piqué en Yaya Touré zouden plaats innemen op het middenveld.
Voor de aftrap liet Guardiola de spelers een video zien: clips van hen in actie, gemonteerd op muziek van ‘Gladiator’. Ook al klinkt het flauw, iedereen die toen in de kleedkamer zegt dat het een erg ontroerend moment was. Misschien wel te ontroerend, want de eerste 10 minuten van de wedstrijd was het United dat domineerde. Alle voorspellingen dat Man Utd fysiek te sterk zou zijn voor de mannen van Guardiola leken uit te komen. Maar Peps spelers bleven vasthouden aan zijn tactiek. Helemaal volgens die strategie verwisselden Samuel Eto’o en Messi van plaats: de Argentijn speelde nu als valse negen en de Kameroener schoof op naar rechts. Bijna onmiddellijk schoot Iniesta naar voor en duwde de bal door naar Eto’o, die vervolgens voorbij Nemanja Vidic geraakte en de bal voorbij Edwin van der Sar binnen knalde.
Uniteds voorbereiding was misschien niet geweldig gegaan en misschien was hun hotel ook niet ideaal, maar het feit blijft dat Barcelona briljant speelde. Wanneer ze geen balbezit hadden, gingen ze als een zwerm op de tegenpartij af en wanneer ze de bal terug hadden, vielen ze terug op scherpe passes waar de mannen van Ferguson amper aan konden.
De Schot was achteraf niet mals voor zijn spelers Carlos Tévez en Ronaldo, die zich volgens hem lieten hypnotiseren door de passes van Barça en maar wat stonden toe te kijken in plaats van ruimte te creëren voor een counter. Manchester United kon na de wedstrijd maar een balbezit van 40% voorleggen. Een vernederende statistiek die aangeeft dat de spelers op een gegeven moment de strategie hebben gelaten voor wat ze was, de bal zijn begingen najagen en vervolgens hun techniek en focus compleet uit het oog verloren.
“Barcelona heeft aangetoond dat perfectie mogelijk is,” schreef Alfredo Relaño in AS, “Tegen zo’n geweldig voetbal is niets of niemand opgewassen.” Twee jaar later speelde Barcelona opnieuw tegen United in de finale op Wembley. In deze wedstrijd deden ze het zo mogelijk nog beter. De finale in Rome echter is waar het allemaal begon. Hoe uitzonderlijk goed ze waren, onder Guardiola en onder Cruyff, was het teken dat Barcelona niet alleen een belangrijke plaats in het voetbal heeft veroverd, maar ook dat ze met zulke trainers alleenheersers in Europa kunnen zijn.
