Het voorjaar loopt op z’n laatste benen, en dat voelen we niet alleen aan de temperatuur, maar ook aan het wielerhart. De Brabantse Pijl en de Amstel Gold Race zijn inmiddels geschiedenis, en met enkel nog de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik in het verschiet, nadert het klassieke voorjaar z’n eindpunt. Tijd dus voor reflectie, analyse en vooral: sterke verhalen aan de toog. In de nieuwste aflevering van VALS PLAT nemen Max, Jappe en Dirk plaats met een wel heel interessante gast: Vlad Van Mechelen.

Vlad – een jonge, explosieve renner met Litouwse roots maar Belgisch temperament – schoof aan in de zetel met een flinke dosis zelfspot en een paar verrassende verhalen. Zijn eerste klassiekers voor Bahrain Victorious zitten erop, maar het grote succes bleef voorlopig uit. Toch liet Vlad zien dat hij niet bang is van de grote jongens en zich niet laat kennen na een mindere dag. Of zoals Dirk het fijntjes samenvatte: “Hij rijdt misschien nog geen finales, maar hij rijdt wél met stijl.”

Wat meteen opvalt aan de aflevering is de chemie tussen de gastheren en hun gast. Vlad blijkt geen typische mediaschuimer, maar praat met veel plezier – en vaak met een knipoog – over zijn ervaringen in het profpeloton. Zo komt zijn band met ploegmaat Damiano Caruso ter sprake. De ervaren Italiaan is een soort mentorpersoon voor Vlad, maar de tips die hij geeft gaan niet altijd over wattages en koersinzicht. Nee, Caruso blijkt vooral bedreven in… de kunst van het flirten. “Van hem heb ik meer geleerd over shots drinken met blondines dan over het rijden van een goede klimtijdrit,” lacht Vlad. En toegegeven, dat soort anekdotes maken deze aflevering misschien niet de meest koersinhoudelijke, maar wél een van de meest entertainende tot nu toe.

Natuurlijk blijft ook de eigen wielerprestatie van Jappe niet onbesproken. Zijn deelname aan een zware Gran Fondo leverde wel spierpijn op, maar geen podiumplaats. De parallellen met Vlad liggen voor de hand: veel inzet, geen overwinning, maar wel een boel verhalen om mee uit te pakken. Waar Jappe het moet doen zonder ploegmaats, kan Vlad gelukkig rekenen op de steun van ervaren renners, zelfs al zijn die soms iets te enthousiast in de après-course.

De aflevering is een mix van koersanalyse, persoonlijke verhalen en heerlijke zijwegen. Zo leren we dat Matej Mohorič niet alleen blokjes rijdt alsof het niks is, maar ook dat hij een strikt dagschema volgt dat zelfs een Zwitsers horloge jaloers zou maken. Van zulke discipline kijkt zelfs Vlad nog op. “Ik dacht dat ik gestructureerd was, maar naast Mohorič voel ik me een improvisator,” grapt hij.

En dan is er nog het segment over discotheken in Estland – ja, echt – waarin Dirk een wilde avond uit linkt aan het belang van cultuur en ontspanning binnen een profcarrière. Hoe geloofwaardig dat allemaal is, laten we in het midden, maar het levert in elk geval een paar iconische uitspraken op die nu al legendarisch zijn onder fans van de show.

Een van de meest opmerkelijke – en licht absurdistische – momenten komt wanneer de heren hun ‘condoleances aan de paus’ overbrengen. Een knipoog naar een misverstand tijdens de uitzending, maar ook typerend voor de sfeer van de podcast: een mengeling van ernst en onzin, koerspassie en pubpraat, alles overgoten met een sausje van Belgische humor.

Kortom, deze aflevering van VALS PLAT is er eentje die perfect past bij het einde van het klassieke voorjaar: een beetje melancholie, veel gelach, en vooral een groot gevoel van samenhorigheid in de liefde voor de koers. Vlad Van Mechelen mag dan nog niet “Victorious” zijn, hij is wél een winnaar in de harten van de luisteraars.

En zeg nu zelf: wat is er mooier dan een jonge renner die tussen de koers en de blondines door zijn weg zoekt naar de top, mét een pint in de hand en een glimlach op het gezicht?